آموزش قرآن به سبک آموزش و پرورش

تصور کنید که هدف گذاری خانواده ای برای آموزش زبان انگلیسی فرزندانشان، فهمیدن و لذت بردن از اثار ادبی غنی در ادبیات انگلیسی باشه، آثاری مثل آثار شکسپیر و جرج اورول و .... مسلماً این خانواده در صورتی که از ابتدا، آن هم در سنین کودکی چنین آثاری رو برای آموزش انگلیسی برای فرزندانشون انتخاب کنن اگر فرزندان از زبان انگلیسی نفرت پیدا نکنن از این نویسنده ها و آثارشون نفرت پیدا میکنن.

کاری که در آموزش و پرورش با هدف آموزش زبان عربی به عنوان زبان دین در دستور کار هست چیزی مشابه آموزش انگلیسی به سبک بالا هست. از ابتدا با آیات و کلمات قرآنی سعی دارن که زبان عربی رو به دانش آموزان یاد بدن در صورتی که با نگاهی به خروجی این دیدگاه، هیچ آثار مثبتی دیده نمیشه. اگر کسی به زبان انگلیسی علاقه پیدا کنه و در زبان انگلیسی تبحر پیدا کنه خیلی محتمل تر هست که مراجع انگلیسی رجوع کنه و در این باره فرقی بین زبان انگلیسی و عربی و یا هر زبان دیگه ای وجود نداره. منظور اینکه اگر بنای آموزش و پرورش توانمند ساختن دانش آموزان در بهره وری از زبان قرآن و سایر متون عربی از جمله نهج البلاغه هست فکر میکنم که باید عربی هم به شیوه زبان های دیگر تدریس بشه به این صورت که ابتدا مکالمه آموزش داده شه و همین توانایی علاقه دانش آموزان رو به فراگیری بیشتر این زبان دوچندان خواهد کرد. اگر هدف دیگری از این نحوه تدریس وجود داره باید گفت که در مسیر هدف قرار دارن.